W poniedziałek obchodzimy Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Wiara we wniebowzięcie Maryi obecna jest od pierwszych wieków chrześcijaństwa, choć stała się ona dogmatem dopiero w 1950 r. i to tylko w Kościele zachodnim. Sensem tego święta nie jest docenienie zasług Maryi, ale olbrzymi ładunek nadziei, że tak jak Maryja, mamy szansę uczestnictwa w chwale nieba wraz z „ciałem i duszą”, co nastąpi ostatecznie po zmartwychwstaniu.
Obchodzona uroczystość to jedno z najważniejszych i najstarszych świąt maryjnych, a wierni mają obowiązek udziału we Mszy św. W polskiej (i nie tylko) tradycji dzisiejsze święto zwane jest również świętem Matki Bożej Zielnej. Na pamiątkę podania głoszącego, że Apostołowie zamiast ciała Maryi znaleźli kwiaty, poświęca się kwiaty, zioła i kłosy zbóż. Lud wierzy, że zioła poświęcone w tym dniu za pośrednictwem Maryi otrzymują moc leczniczą i chronią od chorób i zarazy. Rolnicy tego dnia dziękują Bogu za plony ziemi i ziarno, które zebrali z pól.

Czterdzieści dni po Niedzieli Zmartwychwstania Chrystusa Kościół katolicki świętuje uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Jest to pamiątka triumfalnego powrotu Pana Jezusa do nieba, skąd przyszedł na ziemię dla naszego zbawienia przyjmując naturę ludzką. Wniebowstąpienie to nie tylko dzień wielkiej radości dla nieba ale również dla całego rodzaju ludzkiego. Oto Pan Jezus wstąpił do nieba nie sam, ale zabrał ze sobą wszystkie dusze świętych. Ten dzień jest tym radośniejszy, że Chrystus powrócił do swojego Ojca wraz z naturą ludzką, w której walczył na ziemi i zwyciężył. Przyoblekł się w nią dla naszego zbawienia, kiedy począł się z Ducha Świętego w łonie Maryi Dziewicy. Teraz jako Bóg - Człowiek po pokonaniu śmierci w tajemnicy zmartwychwstania i w tej naturze odbiera dodatkową chwałę. Wniebowstąpienie to więc nie tylko osobisty triumf Chrystusa, ale także nasze zwycięstwo, najwyższa chwała naszej ludzkiej natury. Kiedy wyznajemy wiarę podczas Mszy św., odmawiamy wtedy takie słowa: " Wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Ojca". Dla nas oznacza to, że zostaliśmy wyniesieni ponad wszystkie stworzenia, nawet ponad aniołów. W uwielbionej naturze Jezusa Chrystusa chwałę odbiera nie tylko człowiek, ale również całe stworzenie. św. Augustyn przypomina, że Pan Jezus chociaż wstąpił do nieba, nie odszedł od nas. Podobnie i my już jesteśmy razem z Nim w ojczyźnie niebieskiej, choć w naszym ciele nie spełniło się jeszcze to, co jest nam obiecane. Tajemnica Wniebowstąpienia nie każe jednak odrywać oczu od ziemi, lecz czynić ją sobie poddaną w ten sposób, aby budować "nową ziemię i nowego niebo". Tajemnica Wniebowstąpienia ukazuje sens pracy i ludzkich wysiłków, utwierdza chrześcijańską misję w świecie. Każdy człowiek powołany jest do tego, aby podporządkowując sobie ziemię, odnosił do Boga siebie i wszystkie rzeczy. Chodzi tu również o zwykłe, codzienne zajęcia, najdrobniejsze nawet prace, które rozwijają dzieło Stwórcy, zaradzają potrzebom swoich braci.

Pięćdziesiąt dni, jakie upływają od Niedzieli Zmartwychwstania do Niedzieli Zesłania Ducha Świętego, obchodzi się w uniesieniu i radości jako jeden dzień świąteczny, a nawet jako "Jedną Wielką Niedzielę". W sposób szczególny w tym czasie uwaga Kościoła skupiona jest na kontemplację tajemnic związanych z ukazywaniem się Zmartwychwstałego. Stajemy się świadkami Wniebowstąpienia, po czym Kościół trwa wraz z Apostołami i Maryją w sali na górze oczekując Zesłania Ducha Świętego. Te, podobnie jak i inne wydarzenia zbawcze, miały miejsce w historii tylko raz i jako takie nigdy się nie powtórzyły. Jednak dzięki działaniu Ducha Świętego w sposób sakramentalny stają się obecne za każdym razem, kiedy Kościół celebruje je w liturgii. Okres Wielkanocny kończy - po pięćdziesięciu dniach - Niedziela Zesłania Ducha Świętego. Przypomina ona Zesłanie Ducha Świętego na Apostołów, początki Kościoła i jego posłannictwa do ludzi każdego języka, ludu i narodu. Moc z wysoka, którą zostają napełnieni Apostołowie zmienia radykalnie ich życie. Z ludzi bojaźliwych, stają się głosicielami Chrystusa "po krańce ziemi"(Dz 13,47), gotowymi ponieść męczeńską śmierć. Ta Moc "z wysoka", przemienia nie tylko Apostołów, ale może także przemienić każdego ochrzczonego.
Okres wielkanocny nie jest jedynie okresem ozdobionym alleluja, w którym liturgia pogłębia temat misterium paschalnego. Jest to czas odmienny od innych okresów, jakby jeden dzień niebieski, jeden dzień wieczności włączony w wątek czasu ziemskiego. Podczas tego niebieskiego dnia, (który trwa tyle, co pięćdziesiąt dni ziemskich) Kościół doświadcza na ile jest to możliwe, życia wiecznego, życia w chwale, w którym trwa już człowiek zwany Jezusem, który otworzył do tego życia bramę.