„Bóg się rodzi, moc truchleje"
W święto Bożego Narodzenia niech nas wszystkich przepełnia radość z tego, że Bóg w Osobie Jezusa Chrystusa wkroczył w dzieje ludzkości, że „Słowo Ciałem się stało i zamieszkało między nami”. Niech Wszechmocny Bóg obficie nam błogosławi i udzieli wszystkim prawdziwej miłości i pokoju wewnętrznego i zewnętrznego, wzajemnej życzliwości i wyrzeczenia się wszelkiej niechęci i nienawiści oraz pomoże nam w odrzucaniu tego, co jest złem. W świątecznym nastroju spotkajmy się z Jezusem we Mszy Św. i złączmy się z Nim w Komunii Świętej. Przeżyjmy te Święta w gronie najbliższych nie zapominając też o osobach samotnych, chorych, cierpiących i potrzebujących pomocy. Szczęść Boże.
Duszpasterze Parafii Św. Mateusza Apostoła

Czas Adwentu, który dobiega końca, to nie tylko czas oczekiwania na przyjście Jezusa, ale również czas przygotowania. Najpiękniej oczekiwała i przygotowywała się na narodzenie Chrystusa Jego Matka, Maryja. Już od chwili zwiastowania oddała się całkowicie Bogu. Odpowiedziała na wszystkie dary, jakie od Niego otrzymała.
W dzisiejszej Ewangelii widzimy przykład wielkoduszności Maryi, która przybywa do swej krewnej, Elżbiety, aby jej służyć pomocą. Nie dziwmy się, że w ostatnią niedzielę Adwentu to właśnie Maryja jest bohaterką liturgii słowa. Kościół chce nas zachęcić, abyśmy w naszym adwentowym przygotowaniu naśladowali Maryję. Przypomina nam, że my również, tak, jak Ona, jesteśmy zaproszeni, aby odpowiadać wielkodusznie na wszystkie dary, jakie otrzymujemy od Boga.
Bóg dał nam życie; obdarzył nas wolnością i licznymi talentami; otoczył nas wieloma dobrymi ludźmi; obdarzył nas wiarą; w sakramentach udziela nam potrzebnych łask; dał nam obietnicę życia wiecznego. To tylko niektóre z wielu darów, które ciągle otrzymujemy od Boga. Jak na nie odpowiadamy? Czy dziękujemy za nie? Czy je doceniamy?
Jest również drugi aspekt niedzielnej Ewangelii: Jezus, którego narodzenia oczekujemy, przynosi radość! Słyszymy o tym z ust Elżbiety: A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie (Łk 1, 43).
Świętować naprawdę Boże Narodzenie, to – jak Maryja – radować się obecnością Boga w sobie. Gdybyśmy wierzyli, że Bóg naprawdę w nas mieszka, że i w nas dokonują się wielkie sprawy Boże, nasze życie byłoby o wiele radośniejsze. Tej radości nie zakłóciłyby nam różne, często niełatwe i bolesne wydarzenia, które niesie codzienność.
Świętować na serio Boże Narodzenie, to – podobnie jak Maryja – radość w Bogu przeżywać z bliźnimi. Tajemnica spotkania Maryi i Elżbiety jest tajemnicą radosnego, wspólnotowego spotkania w Bogu. Takim spotkaniem jest Kościół, który wspólnie tworzymy. Zazwyczaj jest nam trochę daleko do prawdziwego, radosnego spotkania w rodzinie, w sąsiedztwie, w pracy, a to dlatego, że nie spotykamy się w Bogu. Ktoś napisał: Nie możemy się spotkać bez Boga, bo będziemy dla siebie okrutni. Świętujmy więc Boże Narodzenie w duchu spotkania Maryi z Elżbietą. Nie wspominamy historii czy legend. Uobecniamy rzeczywistość: Syn Boży jest w tej chwili dla nas. Jest dla każdego ludzkiego serca. Przyjmijmy Go, ale nie na niby. Weźmy i cieszmy się, radujmy się i z Nim żyjmy. Weźmy Go dla siebie i zanieśmy do innych!

Trzecia niedziela Adwentu jest tradycyjnie nazywana niedzielą “Gaudete”. Nazwa pochodzi od pierwszego słowa antyfony na wejście “Gaudete in Domino” (czyli “radujcie się w Panu”). Motywem przewodnim nabożeństwa jest więc radość z obecności Boga, z tego że wielkimi krokami zbliżą się pamiątką narodzin Zbawiciela. Dzięki temu ludzkość uzyskała odkupienie i dar życia wiecznego. W czasie pandemii, którą obecnie przeżywamy - wiele osób choruje, niektórzy umierają, inni tracą bliskich. Wielu może zadawać sobie pytanie: jak się radować, stając wobec tak trudnych doświadczeń? Jezus daje nam nadzieję, że śmierć nie jest ostatnim słowem, że ci, którzy od nas odchodzą, nie wchodzą w jakąś nicość, ale w ramiona miłującego Ojca. Tę prawdę przynosi nam właśnie Chrystus, który przyszedł na ziemię rodząc się w Betlejem. On otworzył nam bramy nieba. Nie musimy się zatem niczego lękać.
W liturgii adwentowej obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych. Jako barwa powstała ze zmieszania błękitu i czerwieni, które odpowiednio wyrażają to co duchowe i to co cielesne, fiolet oznacza walkę między duchem a ciałem. Zarazem połączenie błękitu i czerwieni symbolizuje dokonane przez Wcielenie Chrystusa zjednoczenie tego co boskie i tego co ludzkie. Wyjątkiem jest III niedziela Adwentu. Obowiązuje wtedy różowy kolor szat liturgicznych, który wyraża przewagę światła, a tym samym bliskość Bożego Narodzenia.
Tradycja świętowania Niedzieli “Gaudete” wyrosła w czasach, gdy Adwent miał typowo postny charakter. Wtedy akcentowano w ten sposób przerwę w poście, był to jedyny radosny akcent Adwentu. Teraz, gdy Adwent obchodzony jest jako czas radosnego oczekiwania stanowi ona bardziej kulminacyjny punkt tego okresu, lepiej wyrażając jego prawdziwy charakter.